با کم شدن قدرت استودیوهای فیلم‌سازی در هالیوود، جریانی از فیلم‌سازی مستقل در آمریکا به‌وجود آمد. به مرور زمان و با گذشت چند دهه از شروع این رویکردِ تازه، بر اساس مناسبات مختلف حاکم بر نظام سینمایی آمریکا، تفاوت‌هایی در دلِ این مدل از فیلم‌سازی قابل رصد است. هدف از این پژوهش، تبیین این تمایزات و گرایش‌هاست. تمایزهایی که در سینمای مستقل معاصر آمریکا انشعاب ایجاد می‌کنند. این پژوهش می‌کوشد با بهره‌گیری از آرای پی‌یر بوردیو، جامعه‌شناس فرانسوی، به‌ویژه «نظریه‌ میدان» وی و مفاهیم پیرامونی آن، دو رویکرد مشخص در سینمای مستقل آمریکا را شناسایی و تبیین کند. نخست سینمایی موسوم به سینمای «شبه‌مستقل» که به‌مثابه‌ تمهیدی اصلاحی در خدمت سینمای جریان اصلی قرار می‌گیرد و از طرفی دیگر، شکلی از سینما با عنوان «سینمای مستقل» که توانسته است از جنبه‌های گوناگونِ زیبایی‌شناختی، نگاه به اقلیت، مباحث اقتصادی و سیاسی در دل سینمای آمریکا، میدان متمایزی را ایجاد کند.