مدرنیزاسیون در تمامیت خود به‌مثابه تجربه‌ای تاریخی آسیب‌زا و متناقض بود. در این میان تجربه جنگ به عنوان یکی از آسیب‌ها، بازنمایی از تجربه مدرنیته برای جوامع غیرغربی است. در چنین بستری است که سینما به به بازنمایی این تجربه می‌پردازد. هدف پژوهش حاضر هم فهم چگونگی بازنمایی تجربه جنگ به‌واسطه منظومه مفهومی والتربنیامین، در سینمای کُردستان است. در نگاه بنیامین اگرچه جنگ باعث فقیرشدن تجربه‌ها می-شود اما از طـرفی دیگر سیـنمای سیاسـی توانایی بازچنگ‌آوری تجربه‌ای دیگر را برای انسان‌های بدون تجربه فراهم می‌کند. در چنین فضایی تئوریک است که فیلم‌های «آپارتمان مورچـه‌ها، چهـار ترانه برای کرکوک ، ۷۴» مبتنی بر روش نشانه‌شناسی مورد خوانش واقع شدند که هر کدام از فیلم‌ها مبتنی بر یک دیالکتیک رمزگانیدرصدد بازنمایی کردن تجربه جنگ به‌مثابه یک تجربه فقیر هستند. حضور رمزگان‌های مستندگونه مبتنی بر غیاب داستان در فیلم‌ها، بازنمایی تجربه را مواجه با یک بحران می‌کند. اما از سویی دیگر، مستندگونگی، فضایی سیاسی را به فیلم‌ها می‌بخشد. در نهایـت می‌توان گفت چشم‌انداز سینمای ستم‌دیدگان بستری برای پروبلماتیزه کردن فیلم‌ها برای بتصویر کشیدن سطوری دیگر از تاریخ چندخطی رافراهم می‌کند.