این پژوهش‌‌ با هدف تحلیل‌‌محتوای بحران زیست‌‌محیطی دریاچه‌‌ارومیه در سریال‌های رسانه ملی انجام شده است. در ابتدا، از مبانی نظری ارتباطات زیست‌‌محیطی- مبنی بر نقش رسانه‌‌ها در شکل‌‌دهی به تعامل جوامع و محیط‌‌زیست، آگاهی‌‌بخشی و نحوه مقابله با بحران‌‌های زیست‌‌محیطی- بهره‌‌ برده‌‌ایم. در ادامه، نظریه‌‌های «تأثیر پیام‌‌های ارتباطی»، «سه‌گانه یادگیری اجتماعی و جامعه‌‌پذیری»، «برجسته‌‌سازی» و نظریه «چهارچوب‌‌سازی» را با محوریت برساخت معنا مورد بحث و بررسی قرار داده‌‌ایم. در این پژوهش، از روش تحلیل‌‌محتوای کیفی با رویکرد قراردادی بدون تحمیل مقوله‌‌های ازپیش‌‌‌تعیین‌‌شده استفاده شده است. جامعه آماری، سریال «دریا»ست و مضامین مرتبط با موضوع پژوهش انتخاب و تحلیل شده‌اند. در سریال «دریا»، بحران زیست‌‌محیطی دریاچه‌‌ارومیه، اثرات اجتماعی و اقتصادی آشکاری را بر جوامع پیرامون حوضه آبریز تحمیل کرده که پدیده‌‌های بیکاری، مهاجرت، افزایش جرم، از بین رفتن کشاورزی، تعطیلی کشتی‌رانی و صنعت گردشگردی از جمله آنهاست. سریال «دریا»، دومقوله «مدیریت منابع آب» و «اصلاح روند توسعه نامتوازن کشاورزی» را به عنوان راهکارهای گذر از بحران، ارائه و آینده احیای دریاچه ‌‌ارومیه را امیدبخش ترسیم می‌‌کند. در این سریال، انسان، مهم‌‌ترین عامل اثرگذار در پدیدآمدن بحران زیست‌محیطی دریاچه ارومیه تصویر شده، اما این عامل، بدون طرح مسئله یا پرداختن به معضل اقدامات کلان‌سیستم تنها به مسئله اقدامات انسان به مثابه کشاورز در سطح خُرد بسنده می‌‌کند.