در سالیان اخیر خرده فرهنگ‌های دهه شصت مورد توجه فرهنگ پژوهان و جامعه شناسان قرار گرفته‌است. دهه‌ای که به واسطه رویدادهای مهم تاریخی و اجتماعی‌اش دهه‌ای مهم در تاریخ معاصر ایران به شمار می‌آید. در این میان و در راستای تولیدات فرهنگی با موضوعات و مضامین این دهه، در سینمای دهه نود ایران نیز مجموعه فیلم‌های کمدی پدید آمده‌اند که تمرکز خود را بر بازنماییِ پارودیک خرده فرهنگ‌های این دهه گذارده و با استفاده از عناصر و رمزگان مشترک آنها توانسته‌اند تا رابطه‌ای موثر و مقبولی با مخاطبان برقرار کنند؛ ادعایی که محبوبیت و فروش بالای این فیلم‌ها صحه‌ای بر آن است. از این رو آثار مذکور بستری مناسب برای مطالعه خرده فرهنگ‌ها و تامل در چرایی و چگونگی این خوانش پارودیک ایجاد کرده است. این پژوهش در تحلیل اجتماعی خرده فرهنگ‌ها ابتدا از دیدگاه دیک هبدیج بهره می‌گیرد و در ادامه از آرای لیندا‌ هاچن در مطالعات پارودی و تقسیم‌بندی سینمایی دن‌هریس در رابطه با انواع پارودی سود جسته‌است. در این پژوهش سعی می‌شود با تمرکز به سطوح معنایی این آثار و استفاده از زمینه‌های تاریخی و عناصر بصری خرده فرهنگ‌ها؛ به ویژگی‌های این نگاه پارودیک پرداخته شود. پژوهش می‌کوشد نشان دهد که چگونه اتخاذ آگاهانه شیوه بازنمایی پارویک، امکان خوانش انتقادی خرده فرهنگ‌های این دهه را برای فیلمسازان فراهم کرده‌است.