در این مقاله سعی شده است تا با تمرکز بر جلوه­ های ساختاری برخی از مهم­ترین نمایشنامه­ های دهۀ هشتاد ایران، الگوهای رایج پایان­­بندی آنها مورد بررسی تطبیقی قرار گیرد. با انتخاب یک چارچوب مفهومی برگرفته از آرای منتقدان ادبیات نمایشی معاصر نظیر مارتین اسلین و مانفرد فیستر، تلاش می­شود تا ضمن شناخت هر چه بهتر نحوة سازماندهی اطلاعات در پرده­های پایانی آثار نمایشی مورد اشاره، دریافت تازه­ای از قابلیت­ های روایی نمایشنامه­ های معاصر ایران حاصل شود. مقالة حاضر با تکیه بر شاخص­ترین اشکال پایان­بندی در آثار این دهه، به سنجش ارزش ­های نمایشی تعریف شده و میزان تأثیرگذاری آنها بر ساختار کلّی روایت در نمونه­ های مطالعاتی می­پردازد. این تحقیق به شیوه توصیفی- تحلیلی انجام یافته و با هدف شناخت الگوی رایج پایان­بندی در نمایشنامه­های این دهه دنبال شده است. یافته­ های این تحقیق نشان می­دهند که به رغم تنوع موضوعی و ساختاری، نمایشنامه ­های این دهه اغلب متمایل به نوعی تجربه گرایی در کاربرد الگوهای پایان­بندی ناتمام، نیمه تمام و یا کاملاً باز می­باشند. بازتاب این گرایش عمده را می­توان در سبک­ های روایی نمایشنامه­ نویسان متأخر ایران و نوآوری در شیوه ­های نگارشی آنها مشاهده کرد.